در رنگ های اتومبیلی سه ماده اصلی وجود دارد: 1- رزین: عاملی است که پیگمان ها را در حالت تعلیق کنار هم نگه می دارد و باعث چسبندگی رنگ به سطح مورد نظر می شود. 2- پیگمان: پودری شبیه بتون و شامل 100 رنگ یا تونر است و به صورت رنگ های متالیک و صدفی در بازار موجود می باشد. 3- حلال: عاملی است که باعث سیالیت رنگ می شود. بدون حلال ویسکوزیته رنگ بالامی رود و انتقال آن از ظرفی به ظرف دیگر مشکل است. اکنون با شناختن سه ماده اصلی می توانیم در مورد سیستم های مختلف رنگ و کاربرد آن ها بحث کنیم.
تا سال 1985 اکثر اتومبیل ها با رنگ های تک جزئی رنگ آمیزی می شد که مشکلاتی را در تطبیق رنگ به وجود می آورد؛ زیرا در رنگ های متالیک تک جزئی، فیلم رنگ از یک لایه مرکب از رزین شفاف، پیگمان، ذرات متالیک و حلال تشکیل می شود. در این رنگ ها رمز شفافیت سطح، مرطوب نگه داشتن فیلم رنگ در حین کاربرد است؛ یعنی هنگامی که متالیک روی سطح مرطوب پاشیده می شود، به سمت ته فیلم رنگ جاری شده و در نتیجه رزین شفاف بالا می آید و باعث شفافیت رنگ میشود. از این فرایند امروزه در رنگ های بیس کوت استفاده می شود. با این تفاوت که دیگر نگران شفافیت آن نیستیم؛ زیرا کلیرکوت اورتان به عنوان پوشش نهایی استفاده شده و شفافیت مورد نیاز را تأمین می کند.
چه عواملی در تطبیق رنگ موثر است؟ حال که مواد اولیه و نحوه کاربرد رنگ های اتومبیل را می دانیم، به شرح مشکلاتی که در حین استفاده از رنگ رخ می دهد می پردازیم. اولین چالش، استاندارد کارخانه است. امروزه کد رنگ ها به طور متوسط بین 3 تا 7 تناوب دارد. در واقع تناوب بیشتری وجود دارد، اما تولید کنندگان رنگ اتومبیلی جهت سهولت استفاده از اطلاعات پایه آن را محدود کرده اند؛ پس چرا تولید کنندگان رنگ این قدر با هم اختلاف دارند؟ اکثر تولید کنندگان اتومبیل برای تامین رنگ مورد نیاز خود با سه گروه عمده مواجهند. تولید کننده اتومبیل طبق استاندارد یک نمونه رنگ شده را به تامین کنندگان رنگ ارسال می کند. سپس تولید کننده رنگ فرمول رنگ نمونه را با انحراف معیار 5% تولید و آن را به تولید کننده اتومبیل تحویل می دهد. این اولین مشکل است؛ زیرا ممکن است کارخانه ای روی یک رنگ متالیک آبی استاندارد، 5% سایه مایل به سبز و کارخانه ای دیگر روی همان رنگ، 5% سایه مایل به بنفش بیندازد؛ در نتیجه این دو رنگ در مقایسه با یک دیگر کاملا متفاوتند. به همین دلیل تولید کنندگان رنگ اتومبیل معمولا فرمول استانداردی به پیروی از دو تناوب (جایگزین) تولید می کنند. اگر جایگزین ها در دسترس نباشند، نقاش معمولا فرمول های استاندارد را مخلوط کرده و آن را تینت می کند. دومین دلیل مغایرت رنگ ها، استفاده از رنگ های متالیک است. امروزه رنگ های متالیک به هفت طبقه تقسیم می شوند: خیلی خوب، خوب، متوسط، متوسط ضعیف، ضعیف و خیلی ضعیف. رنگ های متالیک درجه تیرگی و روشنی رنگ را تعیین می کنند و باعث تغییر رنگ در حین کاربرد می شوند. درجه حرارت، ضخامت فیلم رنگ، زمان خشک شدن بین لایه ها، سایز اسپری، سرعت اسپری تفنگی، جنس سطح (پلاستیکی یا فلزی) و رطوبت نیز همگی باعث روشن تر یا تیره تر شدن رنگ می شوند. هرچه زمان خشک شدن بیشتر طول بکشد، رنگ تیره تر خواهد شد. علت این امر شناور شدن پیگمان هاست. ذرات متالیک به سمت ته فیلم رنگ ته نشین می شوند و پیگمان ها را به طرف بالا می رانند و باعث تیره تر شدن رنگ می شوند. عوامل فوق فقط به اختلاف در سطح تولید کنندگان اتومبیل اشاره می کند.
اگر اتومبیلی سه سال در معرض آفتاب قرار گیرد، چه تغییری در رنگ آن بوجود می آید؟ بسیاری از مردم فکر می کنند که رنگ ها تغییر نمی کنند؛ در صورتی که اگر نگاهی به رنگ های داخلی اتومبیل بیندازید، رنگ اصلی آن در هنگام خرید را مشاهده خواهید کرد. نور خورشید اشعه ماوراء بنفش دارد و بسیاری از پیگمان ها را جذب می کند. گاهی اوقات آبی متالیک مایل به سبز می شود و رنگ قرمز به نارنجی یا صورتی متمایل می گردد؛ درنتیجه کارگاه نقاشی اتومبیل مجبور است رنگ ساخته شده را با رنگ اکسید شده ترکیب کند تا با رنگ قدیمی منطبق شود؛ زیرا رنگ جدید ساخته شده براق تر و تمیز تر است؛ در حالی که رنگ بقیه اتومبیل مرده به نظر می آید؛ حتی اگر پولیش شود. یکی دیگر از مشکلات نقاشان اتومبیل پدیده پوست پرتقالی است. این اشکال نیز با استفاده از اسپری تفنگی مناسب، تجهیزات پولیش و به کارگیری تجربه قابل حل است.
ترجمه: بخش تحقیقات شرکت پاک لاک